Նորից երգում, մորմոքում է

Աստվածային Կոմիտասը:

Կախարդում է ու մոգում է

Աստվածային Կոմիտասը...

Ամենասուրբ դու նահատակ,

Ամենահա՜յր, ամենահա՜յ,

Գինու կարասն` ուրիշներին,

Մեզ հերիք է քո մի թասը...

«Կոմիտասը մեր ժողովրդի հպարտությունն է, նրա գործը՝ մեր ազգային անսպառ հարստությունը» (Ավ. Իսահակյան)

2024թ. դեկտեմբերի 6-ին քոլեջում կրկին կոմիտասյան օր էր: Հայոց լեզվի և գրականության կաբինետում գրական-երաժշտական ցերեկույթ  էր՝ Կոմիտաս վարդապետի ծննդյան 155-ամյակին նվիրված:

Քոլեջի մի խումբ շնորհալի ուսանողներ և դաստիարակչական աշխատանքների գծով տ/տ Լ. Թավաքալյանը՝ հուզաթաթախ խոսքով, Կոմիտասի երգերի հրաշալի երգեցողությամբ, գեղանի պարով, Կոմիտասի բանաստեղծություններով ու Սևակի տողերով բարեբանեցին հանճարեղ հային՝  հուզմունք ու հիացմունք պատճառելով ներկաներին: Չէ՞ որ «…Ուր որ հայ կա, այնտեղ է Կոմիտասի երգը: Նրա երգով հայ ժողովուրդը ավելի գիտակցաբար զգաց իրեն, ավելի մեկտեղվեց, ինքնաճանաչեց…»